دوگونه بازیگری : استایل‌سازی و رئالیسم

بازیگری یکی از عناصر اساسی هنرهای نمایشی است و به دو سبک کلی تقسیم می‌شود؛ در ادامه به این دوگونه بازیگری خواهیم پرداخت.

استایل‌سازی و رئالیسم. این دو گونه بازیگری در طول تاریخ تئاتر، تحت تأثیر تحولات اجتماعی و تکنولوژیکی شکل گرفته‌اند و هر کدام نقش مهمی در ارائه شخصیت‌ها و داستان‌ها دارند. بعد از شناخت 12 روشی که هر بازیگری باید درباره آن بداند، قصد داریم این دو گونه کلی را شرح دهیم.

دوگونه بازیگری

بازیگری چه در قالب استایل‌سازی و چه در رئالیسم، همواره به‌دنبال نمایش احساسات انسانی و مفاهیم عمیق بوده است. با پیشرفت تکنولوژی و علوم انسانی مانند روانشناسی، بازیگری رئالیستی به عنوان پاسخی به نیازهای درام‌های پیچیده و مدرن ظهور کرد. در ادامه دو سبک بازیگری را بررسی خواهیم کرد.

بیشتر بخوانید:

1. بازیگری استایل‌سازی

بازیگری استایل‌سازی در تئاترهای کلاسیک و نئوکلاسیک به‌کار می‌رود. این سبک شامل حرکات اغراق‌آمیز، زبان شاعرانه، و رفتارهای نمادین است. در این شیوه، بازیگر به‌جای تلاش برای بازنمایی دقیق واقعیت، از زبان بدن و ژست‌های نمادین برای رساندن مفاهیم استفاده می‌کند. در آثار یونان باستان و نمایش‌های نئوکلاسیک، این سبک غالب بود و تئاتر را به یک تجربه هنری فراتر از زندگی روزمره تبدیل می‌کرد.

آثاری از نویسندگانی مانند مولیر و راسین که در تئاتر نئوکلاسیک به نمایش درآمدند، نمونه‌های بارزی از این سبک بازیگری هستند. بازیگر در این آثار، تمرکز خود را بر رعایت اصول فرمی و زیبایی‌شناختی معطوف می‌کرد تا مضامین بزرگ‌تر و فلسفی را به تماشاگر انتقال دهد.

2. بازیگری رئالیستی

در قرن نوزدهم و با پیشرفت تکنولوژی و تغییرات اجتماعی، سبک بازیگری رئالیستی شکل گرفت. چند عامل مهم در به‌وجود آمدن این سبک نقش داشتند:

ورود چراغ‌های الکتریکی: این تکنولوژی باعث شد تماشاخانه‌ها بتوانند بدون نیاز به نور طبیعی نمایش برگزار کنند. این امر به بازیگران اجازه داد تا حرکات اغراق‌آمیز را کنار بگذارند و به نمایش طبیعی‌تر احساسات بپردازند.
کوچک شدن تماشاخانه‌ها: با رشد تکنولوژی، تئاترها کوچک‌تر شدند و فاصله بین تماشاگر و بازیگر کاهش یافت. بنابراین، نیازی به بیان و بدن اغراق‌شده نبود و بازیگران توانستند به نمایش جزئیات احساسی بپردازند.
شخصیت‌های پیچیده درام‌های مدرن: با رشد شهرنشینی و پیچیده‌تر شدن زندگی، نویسندگان مدرن شخصیت‌هایی چندبعدی خلق کردند که نیازمند نمایش احساسات و انگیزه‌های پیچیده‌تر بودند.

نقش روانشناسی در بازیگری رئالیستی

یکی دیگر از عوامل مهم در توسعه بازیگری رئالیستی، ظهور علم روانشناسی بود. با شکل‌گیری رشته روانشناسی و تأثیر افرادی مانند کارل یونگ بر اندیشه‌های هنرمندان، توجه به عمق روان‌شناختی شخصیت‌ها افزایش یافت.

کنستانتین استانیسلاوسکی، مبتکر اصلی بازیگری رئالیستی، تحت تأثیر نظریات روانشناسی، به‌ویژه یونگ، قرار گرفت و بر اهمیت تحلیل روان‌شناختی شخصیت‌ها تأکید کرد؛ این رویکرد به بازیگران امکان داد تا با شناخت انگیزه‌ها و احساسات درونی شخصیت‌ها، اجرای طبیعی‌تری را ارائه دهند. سیستم بازیگری استانیسلاوسکی به بازیگر این امکان را می‌داد تا به درک عمیق‌تری از شخصیت و تأثیرات روانی آن دست یابد.